„Incognito #02: Skóra i krew cz.1” - recenzja komiksu

Seria komiksów „Incognito”, opowiadająca o przygodach Pawła Kamińskiego, młodego człowieka obdarzonego szczególną zdolnością – niewidzialnością na życzenie – po raz pierwszy pojawiła się w roku 2013. Komiks publikowano wówczas jedynie w formie elektronicznej. Na tym jednak rzecz się nie zakończyła - po wydaniu w papierze przyszła pora na wznowienie pierwszych zeszytów, tym razem za sprawą wydawnictwa Sol Invictus, które w roku 2016 wydało część pierwszą, aktualnie dając nam do rąk i jej kontynuację. Ta, zatytułowana „Skóra i krew”, podzielona została na dwa odcinki, z czego pierwsza miała premierę w październiku zeszłego roku.

Ścigający tajemniczego Barona, króla miejscowego półświatka Paweł nawiązał współpracę z uratowaną przez siebie dziennikarką, Marleną Jasnorzewską. Ta wskazuje mu sprawę, o której dowiedziała się od swoich tajnych kontaktów w policji – idąc za jej radą i odwiedzając po kryjomu kolejne miejsca zbrodni natyka się na dość charakterystycznie ubraną kobietę. Czy jest jakoś zamieszana w zbrodnie Barona? Śledzenie jej okazuje się przedsięwzięciem nietrudnym – Alicja (bo jest to właśnie znana nam z pierwszego zeszytu bohaterka) sama przygląda się bacznie chłopakowi. Jest też, jak się okazuje, jedyną osobą, której nie jest on w stanie oszukać. 

Paweł jest superbohaterem specyficznym, bo doskonale świadomym swoich ograniczeń. Posiadając właściwości peleryny-niewidki nie bardzo potrafi cokolwiek więcej, nie ma większej niż zwykły człowiek siły, nie jest szybszy, nie walczy jak karateka. Korzysta więc z różnego typu gadżetów – nabijanych ćwiekami rękawic czy gazu pieprzowego. Trochę inaczej jest w przypadku Alicji, której supermoc (psychokineza?) jest o wiele bardziej niebezpieczna. U obojga ujawniła się ona w sytuacji mocno stresowej. Wspólnymi siłami mogą osiągnąć wiele, jednak czy uda im się nawiązać współpracę? Nie będzie to łatwe – żadne z nich nie jest „łatwe w obejściu” ani szczególnie pozytywnie nastawione do świata. Komunikacja będzie więc trudna, ale efekt wydaje się wart świeczki.

Z wprowadzenia do historii, jakie miało miejsce w pierwszy zeszycie, który tylko zarysował sylwetki bohaterów i dał do zrozumienia, że w mieście kroi się jakaś grubsza afera, tutaj robi się kawał mrocznego i krwawego kryminału. Kawałki ciała, oskórowane zwłoki i krew, jako jedyna posiadająca kolor w tym komiksie, są może nie powszechne, ale stanowczo dobrze wyeksponowane. Zdaje się też, że tendencja do mrocznienia historii wraz z jej postępem będzie się utrzymywać – finał zeszytu drugiego jest bowiem dość mocny i wskazuje na spore kłopoty na przyszłość. Super!

Bardzo podoba mi się kontrastowa kolorystyka komiksu. Czerń, biel (z niewielką dozą odcieni szarości) oraz stosowana w strategicznych momentach krwawa czerwień robią odpowiednio mroczne wrażenie i genialnie oddają klimat opowieści (postać wkurzonej Alicji na czerwonym tle – mistrzostwo!). Kreska sprawa wrażenie nieco niedbałej, ilustracje są jednak szczegółowe, łączne z elementami tła, mimika odpowiednio zaznaczona, chociaż miejscami zauważa się lekkie zaburzenie proporcji sylwetek.

„Incognito” lubi zaskakiwać, przechodząc z nastroju w nastrój, od niepewności do grozy w jedną chwilę. Zakończenie drugiego zeszytu jest mocne, chwytam więc od razu za trzeci – dam znać, jak było! – a Wam polecam serię w całości.

Za egzemplarz komiksu dziękuję wydawnictwu Sol Invictus.

Dane ogólne:

Tytuł: Incognito. Niesamowity przypadek Pawła K. #2: Skóra i krew cz.1

Autorzy: Piotr Czarnecki (scenariusz), Łukasz Ciżmowski (ilustracje)

Wydawnictwo: Sol Invictus

Rok wydania: 2016

Liczba stron: 30

Czytaj dalej

„Zgroza #1: Lód” - recenzja komiksu

Z komiksowego uniwersum „Lisa”, serii wydawanej przez Wydawnictwo Sol Invictus, moją szczególną sympatię zdobył (poza oczywiście głównym bohaterem) komisarz Zbigniew Zgroza. Mam po prostu jakąś taką słabość do archetypu „starego, dobrego gliny”, doświadczonego gościa, który wszystko już widział i wiele przeszedł, zmagającego się z demonami przeszłości i teraźniejszością, do której niekoniecznie pasuje. Klasyczny w świecie kryminału, ale wcale przez to nietracący na swoistej atrakcyjności. Zgroza był postacią rzuconą w wydarzenia, które niekoniecznie pasowały do takiego bohatera, jednak kontrast jego powagi ze swobodną aurą zmagań superbohaterów na polskim podwórku również został należycie doceniony. Tym większe było moje zaskoczenie – i radość – kiedy usłyszałam, że Zbyszek dostanie własną serię komiksów, poświęconą właśnie jemu i jego przeszłości.

Warszawa, lata 90. ubiegłego wieku. Zbigniew Zgroza jest człowiekiem, którego trudno lubić – zarówno pod względem zawodowym, jak i prywatnym. W domu szorstki i zamknięty w sobie mąż i ojciec, niepotrafiący okazać uczuć - nawet gdyby miało to oznaczać rozpad rodziny. W pracy jest równie zimnym profesjonalistą, utrzymującym się na pozycji tylko dzięki skuteczności w działaniu. Morderstwo na pewnej starszej kobiecie, bardzo brutalne i trudne do wyjaśnienia, przyniesie komplikacje, które trudno będzie udźwignąć nawet Zgrozie – trop wskazujący na jego nazwisko…

Zamiast historii superbohaterskiej mamy więc klasyczny kryminał w wydaniu komiksowym - i to kryminał dość krwawy. Zanim sięgnie się jednak po „Zgrozę” warto przypomnieć sobie „Lisa”, zwłaszcza zeszyt trzeci, gdzie pojawił się Zbyszek wraz z partnerem, Bogdanem Czerwińskim. Zauważa się wtedy wiele rzuconych mimochodem informacji, niezbyt jasnych w kontekście „Lisa”, a rozwiniętych w „Zgrozie”. Zdać sobie też trzeba sprawę z tego, że Zbyszek mimo wszystko nie należy do bohaterów, których można lubić – tak zwyczajnie, jak człowieka – jest bowiem postacią posiadającą niewiele pozytywnych cech. Wypowiedziane w „Lisie” słowa dotyczące rodziny („nie chcą cię znać”), Bogdana („Tobie został tylko ten zaćpany panczur!”) czy innych sytuacji miały zbudować obraz człowieka „z przeszłością”, tutaj ta przeszłość zostaje pokazana w pełni – a raczej jej fragment, bo „Lód” to pierwsza część serii. Widać jednak, że coś w tym jest, przysłowiowy diabeł tkwi w szczegółach, budujących nie tylko napięcie (jak słowa z baśni „Królowa śniegu”), ale i głębię głównego bohatera.

Wizualnie „Zgroza” prezentuje się inaczej niż „Lis” - za wygląd postaci komisarza odpowiada tym razem nie znana z pierwotnej serii komiksów Dorota Papierska, a Grzegorz Kaczmarczyk (autor m.in. ilustracji na okładki limitowane zeszytu 2 i 3 „Lisa” czy rysunków w „Rycerzu Cienistego Krzewu”). U niego kreska jest nadal brudna i szczegółowa, świetnie też oddaje rysy twarzy. Obaj panowie (i Zgroza, i Bogdan) zachowują podobieństwo do wersji „lisowych”, są jednak bardziej realistyczni. Kolorystyka komiksu jest za to zupełnie odmienna – dominuje tu, z paroma wyjątkami, sepia, brak większych kontrastów, sceny są raczej jednostajne pod względem doboru barw.

Cóż dodać? Dostajemy Zgrozę w wydaniu o wiele cięższym, niż się tego spodziewałam, nadal jednak jest to kawałek dobrej historii. Nadal mam wrażenie, że autorzy będą chcieli mu zrobić krzywdę (jak to się już kiedyś zdarzyło…), tym bardziej więc polecam Zbyszka waszej uwadze – gość jest tego wart.

Za udostępnienie komiksu do recenzji dziękuję wydawnictwu Sol Invictus.

Dane ogólne:

Tytuł: Zgroza #1: Lód

Autorzy: Kuba Ryszkiewicz (scenariusz), Grzegorz Kaczmarczyk (rysunki, kolory), Alek Wałaszewski (tusz)

Wydawnictwo: Sol Invictus

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 30

Czytaj dalej

„Egzorcysta” Williama Petera Blatty'ego

Są tytuły, których nie trzeba przedstawiać nikomu. Nagrodzony 24 różnymi prestiżowymi nagrodami film w reżyserii Williama Friedkina, z muzycznym motywem przewodnim w wykonaniu nikogo innego, jak niezastąpionego Mike'a Oldfielda, „Egzorcysta” jest przez wielu uważany za jeden z najważniejszych, najlepszych filmów grozy w dziejach kina w ogóle. Rozpoznają go nawet tacy ignoranci jak ja, którzy kinem nie interesują się prawie wcale. Nieco mniej osób zdaje sobie jednak sprawę z tego, że ów głośny obraz powstał na motywach powieści, której premiera miała miejsce czterdzieści lat temu. Z tej właśnie okazji wydawnictwo Vesper serwuje nam wznowienie – opatrzone dodatkową sceną i odświeżone. Oto „Egzorcysta” Williama Petera Blatty'ego.

Chris McNeil jest aktorką filmową, właśnie kończącą zdjęcia do kolejnej produkcji, mającej stanowić krok milowy jej kariery – oraz samotną matką wychowującą Regan, dwunastoletnią córkę, z którą zazwyczaj nie rozstaje się ani na krok. Nic nie zapowiada dramatu, kiedy po powrocie z pracy Chris zastaje swoją pociechę bawiącą się jej starą tablicą do wywoływania duchów. Ta twierdzi, że rozmawia za jej pomocą z przyjacielem o wdzięcznym imieniu Kapitan Howdy. Dopiero po pewnym czasie staje się jasne, że dziwne, coraz bardziej niepokojące zachowanie dziewczynki pogłębiające się z dnia na dzień ma swoją głęboko zakorzenioną przyczynę. Damien Karras, wywodzący się z nizin społecznych ksiądz-psychiatra trapiony poczuciem winy z powodu śmierci matki, którą zostawił samą w pościgu za lepszym życiem, okazuje się być najlepszą osobą do znalezienia sedna problemu – a to, co odkryje, wstrząśnie jego i tak chwiejącą się wiarą.

Tak. Dziewczynka jest opętana. Cóż za niespodzianka, prawda? Odnoszę wrażenie, że rozgłos, podobnie jak sam dobór tytułu, mocno zaszkodziły „Egzorcyście” już w dniu premiery, a co dopiero czterdzieści lat po niej – oba dość dobitnie sugerują, jaki będzie ciąg dalszy historii. Wspominam o tym dlatego, że sporo wysiłku włożono w nakreślenie wątku rozróżnienia opętania od zwykłej choroby psychicznej, która opętanie imituje – autor sięgnął do fachowej literatury i rzeczywiście oparł swoją powieść na współczesnych mu zdobyczach psychiatrii, nadając całości miły pozór prawdopodobieństwa. Trudno nie sądzić, że w obliczu z góry znanego ciągu dalszego taka gra z czytelnikiem w kotka i myszkę nie mogła się powieść – z trudem i mozołem budowane napięcie umknie czytelnikowi, który nie zrezygnuje dobrowolnie z analizowania tego, co czyta. Dlatego też, żeby rzeczywiście wynieść z „Egzorcysty” wrażenia, które zaplanował autor, trzeba do lektury podejść z odpowiednim nastawieniem.

Również sam opis egzorcyzmów stoi w zadowalającej zgodności z bardziej oficjalnymi źródłami, w tym również relacjami dokonujących wypędzeń chrześcijańskich kapłanów. Nic dziwnego – całość oparta została na rzeczywistych doniesieniach, poprzedzających o rok datę wydania powieści. Demon opętujący Regan został przedstawiony naprawdę, cóż, demonicznie, zaś opis jego działań zawiera szczegóły tak obrzydliwe, że mogące poruszyć wyobraźnie (i żołądki) czytelników o co słabszych nerwach.

Kreacja bohaterów jest mocną stroną „Egzorcysty”. Neurotyczna aktorka, znękany poczuciem winy młody ksiądz, cwany detektyw z zamiłowaniem do gładkiej gadki czy wreszcie tytułowy egzorcysta, stary człowiek sprawiający wrażenie kogoś nie z tego świata, pełen ciepła, pokoju i cichej determinacji – ich wszystkich zarysowano tak dokładnie i spójnie, że ma się wrażenie czytania o losach prawdziwych ludzi. Łatwo przez to sympatyzować z nimi, wczuć się w ich losy, a przez to odczuć niemal na własnej skórze grozę obcowania z demonem.

„Egzorcysta” jest pozycją bardzo dobrą literacko. Nie opowiada może historii, która spiorunuje was swoim rozwinięciem i stopniem komplikacji (chociaż zakończenie jest raczej niespodziewane, a przy tym dosyć wstrząsające) – i tego nie należy się po niej spodziewać. Można natomiast spodziewać się, że prostą historię ludzkich dramatów w obliczu dramatu nadprzyrodzonego opowie w sposób, który autentycznie chwyta za serce. Kto jeszcze nie poznał, niech pozna czym prędzej.

Dane ogólne:

Tytuł oryginału: The Exorcist

Autor: William Peter Blatty

Wydawnictwo: Vesper

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 356

Czytaj dalej

„Ciemny Eden” Chrisa Becketta

Eksploracja odległych globów jest jednym z pierwszych, a z całą pewnością najmocniej drążonych wątków w fantastyce naukowej od samego początku istnienia tego gatunku literackiego. Historie o ludziach sięgających gwiazd były już opowiadane na tyle sposobów, że ciężko uwierzyć, by ktoś był w stanie wymyślić coś nowego. Dlatego też po powieść – temat dzisiejszych rozważań sięgałem z pewnymi oporami, nawet mimo tego, że jej autor za swój trud nagrodzony został prestiżową nagrodą literacką, a w Polsce wydano ją jako część jednego z bardziej intrygujących cyklów fantastyki, Uczty Wyobraźni. Czy jednak były one uzasadnione? O tym już za chwilę. Panie i Panowie, oto „Ciemny Eden” Chrisa Becketta.

Powieść zaczyna się kiedy trójka astronautów, Dixon, Mehmet i Tommy, porywa statek zdolny do otwierania tuneli czasoprzestrzennych z Ziemi dalekiej przyszłości, a dwójka oficerów Policji Orbitalnej, Michael i Angela, rusza za nimi w pościg. Kiedy w czasie pościgu zostaje otwarty tunel, oficerom grozi śmierć w wehikule nieprzystosowanym do podróży z szybkością wyższą od prędkości światła, renegaci pomagają im więc w dokowaniu i w dalszą drogę cała piątka wyrusza już razem. Ich statek, Buntownik, doznaje jednak sporych uszkodzeń i podróżnicy zmuszeni są lądować na odległej, niegościnnej planecie, na której jedynym źródłem światła są osobliwe fluorescencyjne drzewa, których soki ogrzewa jądro planety. Na powierzchni jest atmosfera zdatna do oddychania i woda, zaludniają ją dziwne, obce zwierzęta – Eden, bo tak zostaje nazwany nowo odkryty glob, nadaje się więc do życia. Tommy i Angela, niechętni ryzykowaniu życia dla wyprawy, która może się nie powieść, postanawiają na nim zostać, podczas gdy Dixon, Mehmet i Michael wyruszają w niebezpieczną drogę powrotną, obarczoną sporym ryzykiem katastrofy, aby sprowadzić pomoc. Od tamtej pory mija sto sześćdziesiąt lat.

Ponad półtorej ziemskiego wieku później Eden zamieszkuje powyżej pięciu setek potomków pary rozbitków. Prócz schorzeń i obciążeń genetycznych typowych dla skutków kilku pokoleń kazirodztwa, plemię zwane Rodziną zmagać się musi z niebezpieczną florą i fauną planety, a także brakami w żywności, która zaczyna się kończyć w zamieszkiwanej przez nich Okrągłej Dolinie. Prymitywni osadnicy, stojący na równi z pierwszymi ludźmi na Ziemi jeśli chodzi o technologię i zrozumienie otaczającego ich świata, trzymają się swoistego systemu wierzeń – Prawdy – w którym rozbitkowie pełnią rolę świętych, a wedle którego ludzie z odległej o setki lat świetlnych Ziemi wrócą, by zabrać wszystkich do domu Angeli i Tommy'ego. Nośnikiem tej tradycji są Rocznice – na wiecach odgrywane są sceny z życia rodziców całej nacji, powtarza się ich opowieści o cudownościach, jakie czekają na Błękitnej Planecie na tych, którzy będą cierpliwie trwać przy Kręgu, gdzie wylądowali wędrowcy zza Gwiezdnego Wiru.

Głównym bohaterem Ciemnego Edenu jest John, niespełna piętnastoletni (dwadzieścia łonczasów, bo to ciąża okazuje się najlepszym sposobem pomiaru czasu na globie pozbawionym słońca) chłopiec z plemienia Czerwoniuchów. Gdy w pojedynkę zabija niebezpieczną bestię, jeszcze przez rozbitków nazwaną lampartem, cała wioska nazywa go bohaterem. Wkrótce jednak stanie się dla nich kimś zupełnie przeciwnym – zaczyna bowiem rozumieć, że czuwanie, którego wymaga od nich wiara w Prawdę, doprowadzi do ich rychłej śmierci głodowej, a jej zapobieżenie będzie wymagało pogwałcenia starych tradycji...

Oczywiście, on sam nie opisałby tego w taki sposób. Całą historię poznajemy z oczu kilku różnych bohaterów, członków różnych plemion, którzy opowiadają o tym tak, jak sami to widzą. Być może właśnie to stanowi najbardziej rozpoznawalną cechę Ciemnego Edenu – sposób prowadzenia narracji. Dzikusy z Edenu mają swój własny, prosty język i na wiele zjawisk dla nas oczywistych nie mają jeszcze słów, używają więc swoich, może nawet trochę infantylnych – inne nazywając jeszcze zniekształconymi odpowiednikami z Ziemi. Ich rozumienie zjawisk zachodzących dookoła jest nieskomplikowane, wręcz prostackie, ale niepozbawione celnych obserwacji i zaskakujących wniosków. Jednocześnie zdumiewa sposób, w jaki wypowiadają się o wielu rzeczach, które nas mogłyby szokować i niepokoić – jednak w Rodzinie martwe noworodki, wady wrodzone, czy nawet przygodne, pozbawione emocji płodzenie dzieci są rzeczami codziennymi, powszednimi, nudnymi. Dużą zasługę w robieniu takiego wrażenia ma bardzo dobre tłumaczenie Wojciecha Próchniewicza, które z wyjątkową starannością oddaje te drobne smaczki.

Sami bohaterowie nie mają w sobie zbyt wiele interesujących cech – definiują ich jedna, góra dwie rzeczy, którymi odróżniają się od reszty. I tak – John jest niespokojnym duchem, którego sensem życia jest pokonywanie przeciwności, a kiedy ich nie ma, znajdowanie sobie nowych, Tina jest szczera i buntownicza, Gerry to zapatrzony w Johna maluch, który chciałby być taki jak on, zaś Jeff, oprócz deformacji stóp, cechuje się niemal szamańską jednością z planetą, na której żyje. Każde z nich jest trochę egoistyczne, odrobinę zazdrosne i zwierzęce. W jakiś magiczny sposób jednak Beckettowi udało się sprawić, by czytelnik przejmował się losami tej gromady niesfornych dzikusów, nawet wtedy, kiedy robią coś obrzydliwego, nawzajem się obrażają czy rzucają sobie do gardeł.

Historia opowiedziana w „Ciemnym Edenie” rozwija się w sposób, który łatwo przewidzieć – to jednak nie ma wielkiego znaczenia, bo fabuła prowadzona jest umiejętnie, a kolejne nagłe przeciwności losu i zdarzenia zaprezentowano tak, by czytelnik nie mógł się doczekać tego, co będzie dalej. Jednocześnie stanowi bardzo interesującą próbę przedstawienia wielu wątków zaczerpniętych m. in. ze Starego Testamentu, w krzywym zwierciadle bardzo specyficznego science-fiction – oto bowiem świat ludzi wywodzących się od dwojga pierwszych rodziców, przeżywających swoje pierwsze podziały, pierwsze morderstwo czy opuszczających rajski ogród w poszukiwaniu nowej Ziemi Obiecanej – przesłanie wydaje się jednak dość mocno nacechowane krytyką religii zorganizowanej i tradycji jako wygodnego sposobu sterowania ludzkim zachowaniem oraz hamulca postępu. W ogóle tematyka, jaką podejmuje „Ciemny Eden”, jest trudna – społeczność Rodziny żyje w pokoju i względnym spokoju mimo trosk takich jak choroby czy głód, trwa jednak w stagnacji, przez którą jej sytuacja widocznie się pogarsza. By przełamać ten zastój, główni bohaterowie dopuszczą się strasznych rzeczy. Czy jedyny sposób, by świat ruszył naprzód, to destrukcja? Czy jeśli tak jest, czy czymś złym jest trwanie w miejscu?

„Ciemny Eden” wydaje się zaskakująco podobny do innej, dużo starszej powieści, w dodatku rodzimego autora – mowa o „Zwycięzcy” Jerzego Żuławskiego (notabene recenzowanym jakiś czas temu na naszym blogu). Autorzy rozwijają te same motywy, ale na inne sposoby – tu i tam mamy do czynienia z religią powstałą na kanwie życiorysów przybyszów z Ziemi oraz całe nacje, które wyrosły z ich potomstwa, tu i tutaj znajdą się też rozważania na temat psychologii zbiorowości, manipulacji za pomocą wszelkich dostępnych środków, a także dylematy, mnóstwo dylematów, w których każdy wybór wydaje się pociągać za sobą równie paskudne konsekwencje.

Wyróżniona w 2012 roku nagrodą Arthura C. Clarke'a powieść Becketta pozostawiła mnie z mieszaniną rozmaitych uczuć, z których połowy nie potrafię nawet nazwać. Ponury, obcy i bezlitosny świat zaludniany przez istoty, które ciężko polubić, oraz realia, w jakich przyszło żyć potomkom Angeli bardzo mocno uderzają do głowy, a ich sugestywny opis mocno działa na wyobraźnię. Opowiedziana w „Ciemnym Edenie” historia, chociaż może mało zaskakująca. napisana jest zręcznie, angażuje i zachęca do dalszego jej poznawania – Beckett narzuca jednak tempo na tyle niespieszne, by pozostawić czytelnikowi nieco przestrzeni na refleksję nad tym, czego był świadkiem. Mroczny raj na drugim końcu Wszechświata nie każdemu przypadnie do gustu – z całą pewnością jest to jednak coś, co warto poznać i nad czym się zastanowić.

Dane ogólne:

Tytuł oryginału: Dark Eden

Autor: Chris Beckett

Wydawnictwo: MAG

Rok wydania: 2014

Liczba stron: 336

Czytaj dalej

„Historia naturalna smoków” Marie Brennan

Spośród wszystkich istot fantastycznych największym powodzeniem cieszą się smoki. Jest to zjawisko całkowicie zrozumiałe – bestie te utrwaliły się w literaturze jako symbol wolności, odwagi, potęgi, władzy i… sprytu. Miały więc być, w zależności od koncepcji, złe, chciwe i przebiegłe bądź dobroduszne i posiadające mądrość wieków (jako że żyć miały tysiące lat). Czasem pozostawały szkodnikami, uprzykrzającymi życie ludności wiejskiej, ale nawet jako takie posiadały coś więcej niż zwierzęcy instynkt przetrwania. Wyobraźnia twórców umieściła w fantastycznych światach multum najróżniejszych gatunków smoków, mniejszych, większych, różniących się kolorem i miejscem pochodzenia. Niektóre nawet zostały towarzyszami ludzi. Nieodmiennie jednak pozostały obiektem fascynacji i… badań. Dziwnie było mi zauważyć, że książka „Historia naturalna smoków” osnuta jest na kanwie właśnie takich awanturniczych wypraw badawczych, o jakich czytywałam czasem w zupełnie innym typie książek. Czy to jednak źle?

Lady Trent, jeszcze jako mała Izabela, jedyna córka ze szlacheckiego rodu Hendemore’ów (posiadająca pięciu braci), nie była dzieckiem łatwym ani posłusznym. Jej zainteresowanie naturą, a w szczególności fizjologią owadów i ptaków, było dla rodziców bardzo niepokojące, a niepokój ten zwiększył się jeszcze, gdy panienkę znaleziono rozcinającą zwłoki ptaka w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, do czego służy kość życzeń. Jej dążenia, chociaż stosunkowo niewinne, wzmogły czujność otoczenia – tak więc dziecko mogło poszukiwać wiedzy jedynie w bibliotece ojca, do której dostęp miało zresztą bardzo niebezpośredni. Odmianę przyniosło obserwowanie iskrzyków, małych smoków uznawanych dotąd za owady – oraz książka, tytułowa „Historia naturalna smoków”. To te stworzenia zafascynowały młodą Izabelę tak, że podporządkowała im dalsze swoje życie.

Mamy więc młodą biolożkę w czasach, gdy biolożki w ogóle mile widziane nie były. Zasadniczo specyficzny odbiór powieści będzie miała osoba, która opowieści umiejscowione w realiach dziewiętnastowiecznego świata raczej omija, jako że zawierały się one zazwyczaj w zupełnie innych ramach gatunkowych. Dla mnie Izabela była jak bohaterka jednego z romansów historycznych, które namiętnie czytuję, z klimatycznym dodatkiem w postaci motywów fantastycznych. Jej postać, otoczenie, w którym żyje, to, jak się z niego wyróżnia – wszystko to bardzo wpasowuje się w ten nurt, w niewielkim tylko stopniu łamany przez smoki, występujące jednak nadal w roli szkodników polnych i egzotycznych bestii, które trzyma się w menażeriach.

Z drugiej strony jednak, jak na bohaterkę romansu lady Trent sprawuje się wcale nieźle. Jest przede wszystkim osobą bardzo rozsądną – co może dziwić tych, którzy już książkę znają – jednak jak na kobietę, która umysłem wyprzedza nieco epokę, w której przyszło jej żyć, a na pewno większość pań, zachowuje ona zadziwiającą wręcz zdolność asymilacji. Otóż Izabela nie dąży do celu po trupach – woli dopasować się i poczekać, szukać możliwych dróg, powoli, ale wytrwale - zamiast, jak to zwykle bywa, buntować się przeciwko wszystkiemu i wszystkim. Zdaje sobie sprawę z obowiązujących zasad i tego, jak taki bunt może wpłynąć na jej przyszłość (po prostu przekreślając możliwość realizowania pasji). Jest pragmatyczna – pomysł, że jedyną opcją dla niej jest odpowiednie małżeństwo z kimś, kto podzieli jej zamiłowanie do smoków postanawia po prostu szybko zrealizować, nie bawiąc się w subtelności. Na szczęście trafia odpowiednio – co prowadzi ją z wyprawą badawczą wprost w dzikie ostępy. Tu więc, z wątków obyczajowych przechodzimy w awanturnicze – i zaczyna się prawdziwa zabawa, jako że dorosła już Lady miewa zwyczaj działać, zanim się nad tym poważnie zastanowi.

I tylko smoków żal. Bo o ile w powieści występuje ich dość sporo, a ilustracje, którymi okraszony jest co jakiś czas tekst, po prostu zachwycają szczegółowością (choć martwy smok mnie cokolwiek zasmucił), o tyle bestie pozostają obiektem badań wyprawy, traktowane są więc dość przedmiotowo. Lady Trent ma dar obserwacji i jest osobą błyskotliwą, poda więc w swoim pamiętniku wiele szczegółów na temat ich fizjologii oraz jeszcze więcej teorii dotyczących zachowań tych stworzeń, pozostanie jednak głównie obserwatorką i – no właśnie – teoretyczką. Wywołuje to pewien niedosyt. Najbliżej tego, co chciałoby się o smokach wiedzieć, są informacje uzyskane pod koniec, ale to przecież nie wszystko, jedynie wskazówka, że smoki są czymś więcej niż tylko dość szkodliwymi dla ludzi zwierzętami. Mało!

Książka jest pisana w formie pamiętnika, z punktu widzenia Izabeli już o wiele starszej, emerytki, kobiety czerpiącej głęboką satysfakcję z tego, jak potoczyło się jej życie. Przedstawia siebie jako badaczkę, osobę doświadczoną, prekursorkę dziedziny wiedzy, która, choć fascynowała wielu, nie była zbyt gorliwie i umiejętnie rozwijana. Jest autorką wielu książek, z których pamiętnik nie jest ani pierwszą, ani ostatnią. Sprawia to wrażenie, jakby nie była też ostatnią, jaką o jej przygodach napisała Marie Brennan, i w rzeczy samej cykl o Lady Trent obejmuje aż pięć tomów. Wszelki niedosyt, jaki stworzyło więc czytanie „Historii…” ma więc szanse zostać zaspokojony – miejmy więc nadzieję, że Zysk i S-ka nie poprzestaną na pierwszej części.

Mam wrażenie, że odnośnie do „Historii naturalnej smoków” można mieć rozmaite odczucia. Z pewnego punktu widzenia fabuła zawarta w niej jest dość sztampowa, z innego jednak przenosi wszystko, co urokliwego było w dziewiętnastowiecznych romansach w realia fantastyczne, gdzie ten fantastyczny element jest zaznaczony w sposób bardzo subtelny. Bohaterka zaś stanowić powinna wzór do naśladowania pod względem determinacji, uporu, ale i rozwagi w dążeniu do celu. Powieść Marie Brennan jest lekka, przyjemna, wręcz sympatyczna, choć nie brak jej i powagi. Cóż dodać – liczę na to, że będzie mi dane kiedyś przeczytać jej kontynuację.

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.

Dane ogólne:

Tytuł oryginału: A Natural History of Dragons

Autor: Marie Brennan

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 400

Czytaj dalej

Więcej Kotów w internetach #06, czyli recenzenckie podsumowanie marca

Hej hej! Wiosna przyszła jakoś tak znienacka, wszyscy o tym wiedzą, ale do mnie chyba jeszcze to nie dotarło - ciągle jestem myślami na etapie zimy, gdy wychodzę, to ubieram się stanowczo za grubo, a potem ludzie patrzą dziwnie... Czas się przestawić, tylko jak to zrobić, skoro nagle pogorszyła się pogoda? Deszcz jest niesamowicie przyjemny za to do obserwowania zza okna - oraz gdy można pospać dłużej.

Robiłam sobie wielkie nadzieje odnośnie czytania w marcu, ale niewiele z nich wyszło - nadal mam problem ze skupieniem uwagi. Najlepiej dotąd czytało mi się w łóżku przed snem właśnie, a teraz bardzo szybko łapie mnie senność. Może to być przez to, że strasznie dużo miałam ostatnio pracy - a w połączeniu z mało skutecznym skupianiem się wychodziło mi z tego jedynie dużo stresu, że się nie wyrobię. Wyrobiłam się - ale kosztowało to trochę więcej nerwów niż zwykle. Tak więc obietnice przekładam na kwiecień - a raczej traktuję jako nadal aktualne.

Z recenzenckiej działalności przedstawię więc marzec, ale w trochę innej kolejności niż zwykle - jako że wreszcie ukazały się pierwsze moje recenzje na portalu Creatio Fantastica, to im dam pierwszeństwo.

„The Flintstones”, recenzja cyklu komiksów, Creatio Fantastica

Fred Flintstone pracuje w kamieniołomie. Każdego dnia, ubrany w jaskrawe wdzianko z krawatem, żegna się z ukochaną żoną i wędruje do firmy pana Slane’a. Któregoś dnia czeka go tam jednak nie kolejna żmudna dniówka, a polecenie służbowe, by zaopiekował się nowymi pracownikami – trójką neandertalczyków, niezbyt rozgarniętych, nierozumiejących, do czego służą pieniądze, ale chętnych do pracy.  Pomysłem szefa, pragnącego w pełni wykorzystać nie tylko nieświadomość nowych „nabytków”, ale i ambicję Freda, jest zapewnienie nowym rozrywki jako formy motywacji do przyszłej roboty. O ile jednak walki na ringu całkiem się jaskiniowcom podobają, o tyle już sama praca, jak również stosunki społeczne panujące w „ucywilizowanym” Bedrock, nie do końca. Spodziewać się można tylko jednego: sporego zamieszania.

„Człowiek, który spadł na Ziemię”, Walter Tevis, Creatio Fantastica

Ameryka, rok 1985. Gdzieś w stanie Kentucky rozbija się mały obiekt przybyły z kosmosu. Jest wielkości zwyczajnej kapsuły ratunkowej, daleko mu do wahadłowca czy promu, niesie ze sobą jednak ważny ładunek – jedną, jedyną istotę. Wyglądający prawie jak człowiek Thomas Jerome Newton niszczy swój pojazd, aby udać się na samotną wędrówkę w bardzo konkretnym celu. W pierwszym napotkanym sklepie, pod pretekstem awarii samochodu w odludnej okolicy, sprzedaje złoty pierścionek z brylantem, rzekomo będący pamiątką ślubu. Jest to dopiero pierwszy krok na długiej drodze, której kierunek wyznaczyła mu jego rasa – Anteanie, garstka istot rozwiniętych daleko bardziej niż ludzie na Ziemi, a będących już u schyłku swojej cywilizacji – wysyłając go z misją zdobycia środków i skonstruowania pojazdu, którym mogliby się na zieloną planetę dostać.

„Dobro złem czyń”, antologia opowiadań, Konwenty Południowe

Zbiór otwiera zwycięski tekst Magdaleny Kucenty – „Algorytm mniejszego zła”. W ponurym świecie przyszłości, gdzie oparta na elektronice cywilizacja runęła wskutek jednej burzy słonecznej, bezlitosna sztuczna inteligencja, Saloma, uważnie obserwuje myśli i uczucia każdego z ludzi za pośrednictwem Nimrodów – biomechanicznych implantów, w jakie wyposażony jest każdy. Agentami Salomy są nadzorcy, ludzie niezdolni do odczuwania emocji. Jeden z nich, główny bohater opowiadania, zostaje obarczony zadaniem odnalezienia Kasandry, młodej kobiety spodziewającej się dziecka – i nakłonienia jej, wszelkimi dostępnymi środkami, do usunięcia ciąży. Jednak to właśnie Kasandra stanowi klucz do rozwikłania zagadki tajemniczych urywków wspomnień, jakie kołaczą się w jego głowie.

„Ostatni bierze wszystko”, Miroslav Zamboch, Polacy nie gęsi

W niezbyt grubej książce znajdziemy trzy teksty, z których żaden nie ma niczego wspólnego z głównym protagonistą serii. Opisują one wydarzenia, które nastały na długo przed wyprawą Koniasza i skupione są wokół postaci Tekuarda, drugiego syna najpotężniejszego czarodzieja na kontynencie, pana i władcy wielkich ziem. Lokalne i cokolwiek kuriozalne prawo mówi o tym, że na trzydzieści dni przed koronacją następcy tronu ogłoszone zostają wolne łowy – i jeśli w tym czasie komukolwiek spośród jedenastki najbardziej wpływowych rodów w krainie uda się zabić dziedzica, może zająć jego miejsce i założyć swoją własną dynastię. Oczywiście, Tekuard, jako drugi syn, w dodatku kompletnie pozbawiony talentu magicznego, nie ma się czego obawiać – nie dość, że sam nie przejawia ani krztyny zainteresowania magią, to przecież to jego starszy brat będzie zwierzyną. 

„Wielka degeneracja”, Niall Ferguson, Polacy nie gęsi

Publikacja obejmuje zagadnienia ekonomiczne i historyczne. Autor porównuje kapitalistyczny zachód z rozwijającymi się krajami wschodu, wskazując nie tylko różnice w sposobie kształtowania się tamtejszych gospodarek, ale i fakt, że Ameryka i Europa Zachodnia osiągnęły w ostatnim czasie szczyt dynamiki rozwoju, a wzrost gospodarczy został zahamowany. Dlaczego tak się stało? Czy kraje wysoko rozwinięte nie mają już nic więcej do osiągnięcia? A może popadły w gnuśność i stagnację, rozleniwione w swoim dobrobycie? Z drugiej strony – kraje wschodu, jak dotąd uważane za miejsca, w których wszelaki rozwój przebiega opornie i powoli, okazały się mieć wyjątkowy potencjał pod względem przemian społecznych i powstawania nowych wartości. Czy oznacza to dla świata wielkie zmiany, w których Zachód upadnie, a potęgą staną się kraje azjatyckie?

„Alice's Adventures in Wonderland”, wersja ze słownikiem, recenzja na blogu

Pewnego leniwego popołudnia młode dziewczę o wdzięcznym imieniu, tytułowa bohaterka powieści, z nudów udaje się w pogoń za umykającym w pośpiechu białym zającem. Ten, nerwowo zerkając na kieszonkowy zegarek, bełkocze coś o byciu koszmarnie spóźnionym. Widok jest co najmniej niecodzienny, ale to dopiero początek – kiedy zając umyka do nory, a Alicja za nim, przenosi się w inny, obcy świat, pełen niecodziennych zjawisk i bardzo nietypowych indywiduów. Dziewczynce przyjdzie mierzyć się z całą masą osobliwych sytuacji – będzie na przemian bardzo mała i olbrzymia (to zasługa ciastek i dziwnych eliksirów), przyjdzie jej zastanawiać się, co właściwie ma piernik do wiatraka, popełni też straszliwą zbrodnię, za którą karciana arystokracja skaże ją na ścięcie...

„Krzyżowiec”, Grzegorz Wielgus, recenzja na blogu

Krzyżowca poznajemy w bezimiennym opactwie, miejscu modłów i kaźni tych, o których świat postanowił zapomnieć. Zamykani tam przez wzgląd na wolę kogoś wpływowego, chorzy, często zamurowani żywcem więźniowie, tracą z czasem rozum i spędzają dni na samookaleczaniu - bądź gniją za życia. W otoczeniu mnichów wytrwale poszukujących odkupienia w tym tak posępnym świecie stanowili jedyne towarzystwo dla Rycerza, który, choć śmiertelnie poparzony, to jednak nieumarły, budził się powoli z letargu. Wracająca mu świadomość celu, wiercąca się gdzieś pod czaszką, doprowadziła do w końcu do wyjścia z kryjówki i wysłała go w drogę ku Jerozolimie. Czy jednak będzie mógł tam dotrzeć, pozbawiony tożsamości, wędrując przez ziemie, które trawią choroby i rozkład?

„Powstanie”, Ian Tregillis, recenzja na blogu

„Powstanie” podejmuje akcję niedługo po tym, gdzie pozostawił ją „Mechaniczny” – po wybuchu Wielkiej Kuźni, który zatrząsł posadami Gildii Zegarmistrzów, a tym samym całego holenderskiego imperium. Myliłby się jednak ten, kto uznałby, że to koniec wojny o tereny Nowej Francji. Wspólne wysiłki byłego Talleyranda – to jest, madame Berenice – oraz Jaxa, zbuntowanego Klakiera, spełzną teraz na niczym, jeśli mistrzyni szpiegów nie uda się zbiec z aresztu. Ma tylko jedną połowę sekretnej wiedzy niezbędnej do odwrócenia losów wojny – druga jest w posiadaniu Jaxa, który wyrusza na poszukiwanie legendarnej Nibylandii, by tam zjednoczyć się z pozostałymi mechanicznymi sługami, którzy odzyskali wolność. Tymczasem wojna trwa w najlepsze – i chyli się ku końcowi.

„Kot, który spadł z nieba”, Takashi Hiraide, recenzja na blogu

Pewna para, która dopiero co wprowadziła się do małego domku w Tokio położonego w cichej, spokojnej, choć niezbyt bogatej okolicy, któregoś dnia obserwuje, jak mieszkający obok chłopiec spotyka małego kotka. Przybłęda ujmuje go swoim wyglądem i przemiłym charakterem, rodzina postanawia więc go przygarnąć. Chibi, bo tak na imię dostaje zwierzak, szybko zaprzyjaźnia się ze wszystkimi w okolicy, wędrując po przylegających do siebie podwórkach i to pomimo niechęci właścicielki domków, która kategorycznie sprzeciwia się obecności w nich zwierząt. Małżeństwo jednak nie wygania kotki, gdy ta z ciekawości zagląda i do nich, wręcz przeciwnie – z czasem nawiązują znajomość, stawiają futrzakowi pudełko w kącie pokoju, miskę z jedzeniem, dają jej też możliwość wchodzenia i wychodzenia kiedy chce, w końcu nie chcieliby, by ktoś posądził ich o próby zawłaszczenia cudzego zwierzęcia. Chibi szybko zyskuje przyjaciół, nawet starsza pani przekonuje się do niej.

„Otchłań bez snów”, Peter F. Hamilton, recenzja na blogu

Rok 3326. Ludzkość sięgnęła gwiazd i rozproszyła się po licznych zdatnych do zamieszkania planetach, zabierając na nie swoje małe animozje i wojny. Niepewny porządek jest jednak zagrożony przez tajemnicze zjawisko rodem z centrum galaktyki – Pustkę. Pustka rozszerza się, zaś kontakt z pochłoniętymi przez nią statkami po prostu się urywa. Dobrze już znany protagonista serii, Sheldon, ponad tysiącdwustulatek, jeden z założycieli Wspólnoty i konstruktorów pierwszego wormholu (co to za tłumaczenie, ja się pytam?!) zostaje odwiedzony przez rasę tajemniczych obcych. To oni, Raiele, od tysiącleci stoją na straży Pustki i toczą wojnę z zamieszkującymi ją Upadłymi – Nigela zaś namawiają, by dał się posłać do środka z misją zwiadowczo-szpiegowską, której powodzenie może pozwolić na to, że raz na zawsze zażegnane będzie niebezpieczeństwo.

„Rozmowy męsko-męskie”, recenzja na blogu

Uważniejsi czytelnicy naszego bloga mogą przypominać sobie moje wcześniejsze teksty poświęcone różnym poradnikom dotyczącym rozwoju osobistego i pamiętać, jak szczerą, czystą miłością darzę ten gatunek fantastyki. Siadałem więc do lektury bez szczególnych oczekiwań, spodziewając się typowego dla szeregu mówców motywacyjnych potoku wielkich słów bez treści oraz oznajmiania z wielkim hukiem tego, co zostało odkryte wiele lat temu. Wynotowałem nawet, kiedy po raz pierwszy pojawia się hasło „wyjdź ze swojej strefy komfortu”, jeden z moich ulubionych frazeologicznych wskaźników poziomu zaawansowania poradnika (dla porządku: strona trzynasta). Ku mojemu zdziwieniu... nie było jednak tak źle, jak się spodziewałem.

Tyle - jeśli znajdziecie na tej liście coś dla siebie, koniecznie dajcie znać! (:

Czytaj dalej

„Legion” Brandona Sandersona

„Jestem taki szczęśliwy, bo dzisiaj znalazłem przyjaciół – są w mojej głowie”, śpiewał Kurt Cobain. I chociaż wydaje się to być radosne, gdy ująć rzecz w ten sposób, jest poważnym problemem, kiedy zaczynasz słyszeć głosy nakłaniające cię do robienia różnych rzeczy, często takich, o które sam byś się nie podejrzewał. Jeśli głosy dodatkowo wizualizują się w formie osób, które zauważasz tylko ty sam, jesteś na najlepszej drodze do zamieszkania w przytulnym pokoju wyłożonym białą gąbką, na tyle dużym, by pomieścił wszystkich twoich przyjaciół. To jest, chyba że jesteś bajecznie bogaty. Wtedy to i wiele innych drobnych dziwactw spokojnie ujdzie ci na sucho – jak bohaterowi „Legionu”, minipowieści Brandona Sandersona, pod której tytułem kryją się tak naprawdę dwa długie opowiadania (znamienne, prawda?).

Stephen Leeds jest prywatnym detektywem, w dodatku piekielnie dobrym – do tego stopnia, że może sam wybierać sobie zlecenia, których się podejmuje. Jego kluczem do sukcesu okazała się niewiarygodna zdolność błyskawicznego uczenia się nowych rzeczy. Jak każdy geniusz jednak, także Stephen ma swoje dziwactwa – największe z nich objawia się potrzebą racjonalizowania sobie swoich niezwykłych zdolności, a robi to poprzez... wyobrażanie sobie zespołu towarzyszących mu ludzi. Ci doradcy mają swoje własne osobowości, obszary wiedzy, w których najlepiej się odnajdują, rodziny, znajomych, a nawet... własne choroby psychiczne. Leeds jest przywiązany do swoich halucynacji tak mocno, że w ogromnej wilii utrzymuje nawet osobne pokoje dla każdej z nich. Jest to rozwiązanie mocno tymczasowe – aspektów cały czas przybywa, kończy się wolne miejsce tak w domu, jak i w głowie detektywa.

Niemała sława śledczego sprawia, że pewnego dnia kontaktuje się z nim przedstawicielka korporacji Azari Laboratories. Monica, bo tak przedstawia się kobieta, twierdzi, że udało im się stworzyć aparat fotograficzny, który potrafi robić zdjęcia scen z odległej przeszłości fotografowanego miejsca. Niestety, główny inżynier odpowiedzialny za projekt uciekł z prototypem. Zadaniem Leedsa ma być odbicie go – czy może raczej odzyskanie prototypu urządzenia, którego właściwości mogą wywołać na świecie nielichą burzę...

Opowiedziana w „Legionie” historia jest dosyć prosta – to klasyczna opowieść o prywatnym śledczym biorącym na siebie szemrane zlecenie, które bardzo szybko okazuje się być czymś zupełnie innym, niż się z początku wydaje – choć ma po drodze parę ciekawych, zaskakujących zwrotów. Jednak to nie dla fabuły powinno się „Legion” czytać – ten jest bowiem istnym popisem, jeśli chodzi o kreację interesujących postaci. To określenie mocno umowne, skoro wszystkie są tak naprawdę częściami jednej osoby, jednak tym, co naprawdę czyni lekturę świetną zabawą są właśnie ich wzajemne spory o rację i uwagę Leedsa. Mamy więc Ivy, neurotyczną (i trypofobiczną, ale twierdzi, że nad tym panuje. Brr...) panią psychiatrę o bardzo analitycznym podejściu do ludzi i ich motywacji. Na drugim biegunie jest J.C., z którym łączy ją bardzo burzliwy związek – na przemian pałają do siebie nienawiścią i pożądaniem. J.C. jest żołnierzem, byłym członkiem SEAL-sów, maniakiem wszelkiej broni, impulsywnym twardzielem o specyficznym poczuciu humoru, któremu bardzo trudno przychodzi pogodzenie się z myślą, że jest tylko halucynacją. Tobias to z kolei stary czarnoskóry profesor historii o statecznym usposobieniu i uspokajająco brzmiącym głosie – zaś jego najbardziej charakterystyczną cechą jest przekonanie, że komunikuje się z nim Stan, uwięziony na orbicie astronauta... Audrey, specjalistka od kryptografii, cierpi na dziwną odmianę nerwicy, która nakazuje jej sądzić, że nie istnieje – a to, że to prawda, jest tylko i wyłącznie zbiegiem okoliczności. Aspektów jest, rzecz jasna, więcej, a każdy z nich bardziej niezwykły od poprzedniego. Każdy z nich daje się polubić niemal natychmiast, a czytając ich przekomarzanki, po prostu trudno się nie uśmiechnąć. Co ciekawe, na tle wszystkich swoich aspektów sam Leeds wypada dosyć blado – przynajmniej do momentu, kiedy poznamy trochę więcej szczegółów z jego przeszłości.

Drugie opowiadanie, „Legion: Pod skórą”, opiera się na podobnym założeniu – ma jednak tę przewagę, że serwowane jest czytelnikowi, który już zna założenia pierwowzoru, dzięki czemu może w interesujący sposób rozwinąć temat niezwykłych zdolności Leedsa. Również fabuła jest odrobinkę mniej banalna, nawet jeśli pozostaje prosta – tym razem tematem jest niewielka firma biotechnologiczna, której członkowie być może odkryli sposób, jak użyć komórek jako nośnika danych. Ciało jednego z jej założycieli zostało skradzione z lokalnej kostnicy po przykrym wypadku, jaki mu się przydarzył – zadaniem Leedsa ma być jego odzyskanie. Sprawa się komplikuje, kiedy okazuje się, że martwy naukowiec sam zakodował w sobie pewne ważne informacje – informacje, które w niewłaściwych rękach mogą okazać się diabelnie niebezpieczne. Niebezpieczeństwo to staje się ciut bardziej namacalne, kiedy w ślad za Stephenem rusza najemna zabójczyni...

Czytając „Legion” bawiłem się świetnie. To przyjemna, odprężająca lektura, zmuszająca zarówno do uśmiechu, jak i do chwili zastanowienia, stanowiąca miłą odmianę od poważniejszych tekstów tego autora. Oprócz świetnego pomysłu i kreacji bohaterów, jest tu też nieco tego, co Sanderson robi najlepiej – czyli fabularnych zakrętów, które nie pozwalają się nudzić, a wręcz nakazują czytelnikowi siedzieć jak na szpilkach i wyczekiwać, co jeszcze stanie się dalej. Szczerze polecam - każdemu, kto ceni sobie odrobinę ciut lżejszej tematycznie fantastyki.

Dane ogólne:

Tytuł oryginału: Legion, Legion: Skin Deep

Autor: Brandon Sanderson

Wydawnictwo: MAG

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 208

Czytaj dalej

More Books! #25 Marzec - Kwiecień 2017, czyli zasypani, ale szczęśliwi

Hej!

Znacie tu uczucie, gdy po szczególnie obfitym w zakupy i książkowe zdobycze miesiącu obiecujecie sobie, że ten kolejny będzie już tylko zbieraniem tego, co koniecznie potrzebne? Heh. Tak, właśnie znowu się to nie udało.

Tym razem jednak czuję się odrobinę zwolniona z poczucia winy, jako że zakupy własne, chociaż było ich z pozoru sporo, to jednak nie kosztowały szczególnie dużo - pobuszowałam sobie po poekspozycyjnych i używanych, a i nowe, jeśli się pojawiły, to występowały na sporej przecenie. W ten sposób udało mi się skompletować nie tylko ładny pakiecik Uczty Wyobraźni, ale i parę książek starszych, acz trudno dostępnych obecnie z racji braku wznowień. Tych ostatnich jednak na razie w stosiku nie pokażę - obiecałam sobie, że uzbieram całą serię, a póki mi się to nie uda, projekt pozostanie w tajemnicy (;

Książkowy marzec upłynął nam więc pod znakiem większych książkowych zakupów, których odbiór z punktów przesyłkowych przypadł idealnie na ósmego marca, a więc zasypani jesteśmy od początku miesiąca. Potem zaczęły przychodzić recenzentki, później przyszły jeszcze zaległe, i nagle okazało się, że... ech, miejsca nam nie brakło, jako że dawno już go nie mamy, ale że trochę wyglądamy na wariatów. Troszkę. Odgrzebywanie się z tego trochę nam zajmie. No ale - zobaczmy, co nam los przyniósł.

Zacznijmy od recenzenckiego szaleństwa.

1. „Rozmowy męsko-męskie” od wydawnictwa Helion. Łotr wziął z dużą dozą dystansu ale, jak się okazało, ta cienka książeczka ma w sobie całkiem sporo dobrego.

2. „Kot na diecie BARF", Małgorzata Olejnik, również Helion. To już dla mnie, z ciekawości, o co też chodzi w tym modnym ostatnio sposobie żywienia kota. Jeszcze czeka na czytanie.

3. „Kot, który spadł z nieba” Takashi Hiraide, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. Co tu dużo mówić... wystarczy przeczytać recenzję (:

4,5,6. Trylogia „Rok Szczura”, Olga Gromyko, Papierowy Księżyc. Będzie czytane i recenzowane dla Konwentów Południowych.

7. „Echa”, Michał Cholewa, WarBook. Opowiadania z cyklu Algorytmy wojny, recenzja pojawi się również na Konwentach (:

8. „Historia naturalna smoków”, Marie Brennan, Zysk i S-ka. Przeczytana, hmm... mam mieszane uczucia. Recenzja wkrótce na blogu.

9. „Otchłań bez snów”, Peter F. Hamilton, Zysk i S-ka. Przeczytana i zrecenzowana przez Łotra.

10. „Hygge na szczeście”, Signe Johansen, Burda. Recenzencka od portalu Polacy nie gęsi, jeszcze czeka w kolejce do czytania.

11. „Wojny przestrzeni”, Paweł Majka, Genius Creations. Tom drugi po świetnym „Pokoju światów”, już by się czytało... i nawet dzisiaj się zacznie (:

12. „Dobro złem czyń”, antologia opowiadań od Genius Creations. Znana mi, jako że byłam jednym z jurorów w tym konkursie, a samą antologię zrecenzował Łotr dla portalu Konwenty Południowe.

13. „Zatopić niezatapialną”, Anna Hrycyszyn, Genius Creations. Właśnie skończyłam ją czytać, więc recenzja niedługo (:

14. „Trupojad i dziewczyna”, Ashan Ridha Hassan, Genius Creations. Intrygująca pozycja. Skończona, czeka na opisanie.

15. „Przed końcem świata”, Tommy Wallach, Bukowy Las. Przeczytana i zrecenzowana, tekst czeka na publikację na portalu Creatio Fantastica.

16. „Dzięki za tę podróż”, Tommy Wallach, Bukowy Las. Sytuacja taka sama, jak wyżej (:

17. „20 000 mil podmorskiej żeglugi”, Juliusz Verne, Bellona. Wszystkie pozycje Bellony dostaliśmy dzięki uprzejmości portalu Polacy nie gęsi, przybyły one niestety ze sporym opóźnieniem. Cóż, lepiej późno niż wcale, zwłaszcza jeśli mówimy o klasyce.

18,19. „Lalka” tom 1 i 2, Bellona. Recenzja napisana, czeka na publikację...

20. „Wielka degeneracja”, Niall Ferguson, Wydawnictwo Literackie. Nietypowa jak na nasze zainteresowania, a jednak przeczytałam i nie żałowałam spędzonego czasu. Zrecenzowana dla portalu Polacy nie gęsi.

21. „Niedobici spod Stalingradu”, Reinhold Bush, Bellona. Czeka na swoją kolej.

Przyjemności, czyli stosik zakupowy...

22. „Śpiący giganci”, Sylvain Neuvel, Akurat. Dostałam tę książkę jako gratis do zamówienia z Czytam.pl, w którym, jak się okazało, kilka pozycji było lekko uszkodzonych. Doszliśmy jednak z obsługą do porozumienia i zdecydowałam, że nie zrezygnuję z żadnej, w zamian za to dostając właśnie „Gigantów”. Łotr się ucieszył bardzo, jak się okazało, miał tę książkę bardzo na oku.

23, 24. „Legion” i „Idealny stan”, Brandon Sanderson, Mag. Zgarnięte jako pakiet z empiku. Nie dało się nie wziąć.

Całość Uczty Wyobraźni pochodzi z jednej paczki, więc tylko je wymienię, jako że niewiele wiem póki co o samych pozycjach poza tym, że są przepięknie wydane.

25. „Luna: Nów” Ian McDonald.

26. „Czasomierze”, David Mitchell.

27. „Rozłąka”, Christopher Priest.

28. „Shriek: Posłowie”, Jeff Vandermeer.

29. „Ciemny Eden”, Chris Beckett.

30. „ Portret pani Charbuque / Asystentka pisarza fantasy”, Jeffrey Ford.

31. „Echopraksja” Peter Watts.

No i nie sposób zapomnieć o pierwszej naszej mandze od kochanego wydawnictwa Okami<3

Tylko tyle i aż tyle. Co więcej, na przyszły miesiąc planujemy podobne ilości zdobyczy.

No, to idę zakopać się z powrotem w stos książek nieprzeczytanych. Miłego dnia! (:

Czytaj dalej