Tajemnicza przesyłka, czyli coś jakby unboxing

Hej hej! Zazwyczaj nie poświęcam takim wydarzeniom notki na blogu, jednak tym razem postanowiłam zrobić wyjątek, żeby pokazać, jak się to wszystko odbywało... a działo się trochę.

Zaczęło się od konkursu. Na swoim autorskim profilu Marcin Jamiołkowski dał swoim czytelnikom zadanie: mieli oni odnaleźć ukryty gdzieś w "Okupie krwi" numer telefonu, pod który Herbert Kruk dzwonił, by skontaktować się z Zezelem, i wysłać na ten numer smsa. Faktycznie, numer był, ale nigdy nie pomyślałabym, że ktoś może umieścić w powieści numer faktycznie działający zamiast fikcyjnego! A jednak. Wiadomość wysłałam, dostałam odpowiedź, książka miała powędrować do mnie <3

A więc dzisiaj przyszła. Pozornie zwykła, brązowa koperta, a w środku...

Paczuszka zawinięta w papier, owinięta sznurkiem, zapieczętowana... ładne! No to rozbieramy dalej...

What the...
Hmm. Lniana (?) tkanina i kolejny sznureczek. Toś nam, autorze, załatwił poprawę humoru na początek dnia ;D

Rozpakowujemy i...

Gapi się! O.O

Mała, czarna książeczka, elegancka, zgrabna. "Migawki" to zbiór opowiadań - publikowanych już w różnych miejscach w sieci, ale po raz pierwszy zebranych w jednym miejscu, i to na papierze! Wydane zostały, jak głosi nota autora, w liczbie szesnastu sztuk, można więc powiedzieć, że trafił mi się prawdziwy czarny, ekhm... biały kruk.

Zerknijmy do środka, a co! Wymaga to pokonania jeszcze jednego zabezpieczenia - naklejki z kłódką.
(Zerwałam, nie przecięłam w zaznaczonym miejscu, bunt!)

Czy w trakcie pakowania tomików ucierpiał jakiś kanarek?

(Dla Alicji. Czyli że dla mnie. Widzisz, Łotru? -Tiaa... Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać... -DŁ)

Dedykacja, list i tajemnicze słówko*, a do tylnej okładki dodatkowo przyklejona zakładkowa wstążeczka i Migawkowy Certyfikat Autentyczności. Cudeńko! A, Panie autor, marginesy są ok! (;

* Ludziska, sprawa jest! Każdy egzemplarz ma jedno takie słowo. Zwracam się więc do reszty - dajcie znać, jakie jest u was!
Ja mam numer 13 - "dysponując" (;

Dziękuję autorowi za książkę i chwilę przedniej zabawy przy jej odpakowywaniu.

Łotr, paskud, uzurpował sobie już prawo do pierwoczytu, i się z tomikiem rozprawił, podśmiechując się pod nosem często a gęsto, zabieram się więc i ja.